رمضان

ماه رمضان ماهی پر از معنویت و نزدیکی به خدا و دعا است. این چهارمین ماه رمضونیه که تو دختر عزیزم کنار مون هستی . با هر ماه رمضونی که میاد بزرگتر شدنت رو بیشتر حس می کنم چهارتا ماه رمضون دیگه که بگذره شما هم به سن تکلیف میرسی و روزه گرفتن واجبت میشه این چها ر سال که خیلی زود گذشت انگار هر چی آدم بزرگتر میشه زمان هم زودتر میگذره و فرصتها رو بیشتر از دست میده همین ماه رمضون که امسال توی گرمترین ماهای ساله و قبل از اومدنش همه می گفتیم این روزهای طولانی رو چطوری روزه بگیریم پنج روزش گذشت و هنوز چشم بهم نزدیم تموم میشه و حسرت فرصتهای از دست رفته تو دلمون میمونه. دینای مامان همه میدونیم که باید قدر فرصتها رو بدونیم ولی باز هم غفلت می کنیم این روزها تمام وقت و فرصتت به بازی میگذره زندگی هم مثل یک بازیه حواست رو باید جمع کنی که بازی زندگی رو نبازی توی بازیهایی که امروز میکنی فقط پاکی و صداقت و صفا و یکرنگیه الهی بازی زندگی فردات هم بدور از بدی و حیله و کینه باشه.

چند وقت پیش آقاجان شعری رو از شخصی که توی اتوبوس دست فروشی میکرده خریده بودند برای یادگاری همین جا میزارم.

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم              که تا ناگه ز یکدیگر نمانیم

بیا تا مهربانی پیشه سازیم        به مشتی زرق و برق خود را نبازیم

چه آمد بر سر اقوام و خویشان    که گردید جمعشان این طور پریشان

چرا فامیلها از هم جدایند            چرا دوستان رفیقان بی وفایند

چرا خواهر ز خواهر می گریزد       برادر با برادر می ستیزد

چرا دختر زمادر ننگ دارد              پدر با بچه هایش جنگ دارد

چرا مهر و محبت کیمیا شد         همه دوستی رفاقتها ریا شد

نبینیم خنده ای بر روی لبها         نه روز آرامشی داریم نه شبها

نه کس را لحظه ای آسوده بینی   به صد کار جمله را آلوده بینی

نه پولدار را زپولش لذتی است      نه نادار را به جایی عزتی هست

نه آسایش نه آرامش نه راحت       هم مشتاق یک آن استراحت

نبینی یک نفر را که کسل نیست    پر است دلها و جای درد دل نیست

هم درگیر نوعی اضطرابند              چو نفرین گشته دائم در عذابند

به خود آیید عزیزان راه کج شد       از این رو زندگانیها فلج شد

چو مردم را عوض شد زندگانی       شده این زندگانی زنده مانی

هم چیز هست و روز خوش نبینیم   مدام سر در گریبان می نشینیم

به ظاهر خانه ها مان کاخ شاه است  درونش یک جهان اندوه و آه است

در و دیوارها کاشی و سنگ است       ولی هر خانه یک میدان جنگ است

تمام خیر و برکتها بر افتاد                  طبیعت با شما مردم در افتاد

چرا این گونه شد؟ از من کنید گوش    شده مهر و محبتها فراموش

دگر از بذل و بخششها اثرنیست          ز انصاف و مروتها خبر نیست

شده نایاب صفا و مهربانی                 تعارفها همه سرد و زبانی

عمو جان,خاله جان دیگر نگوییم          برای مرگ هم در آرزوییم

یکی حج می رود سالی دو سه بار     کنارش خواهرش نادار و ناچار

یکی با سود پولهای نزولی                رود مکه به امید قبولی

یکی از کربلا و شام گویید                 برای فخر بر اقوام گوید

یکی نازد به ماشین و به باغش           یکی باد تکبر در دماغش

یکی انگار از بینی فیل است              ز بس خودخواه و مغرور و بخیل است

یکی وقتی به ماشینش سوار است    فقط مثل بتی از زهر مار است

چنان در غبغبش باد غرور است          که گویی از نژاد سلم و تور است

تمام کارها گشته ریایی                    نجابت شد عوض با بی حیایی

بزرگترها ندارند احترامی                   به محتاجان نداریم اهتمامی

هم چسبیده جیب و کار خود را         به فکرند تا ببندند بار خود را

کسی را با کسی کاری نباشد          اگر باری بود یاری نباشد

فقط دنبال نفع و کار خویشند             به فکر گرمی بازار خویشند

نه در فکر حلال و نه حرامند              همه دارند ولی نعمت زوالند

برای پول درآرند چشم هم را             به هر گندی نمایند پر شکم را

ز بس حرس و طمع در سینه دارند      مدام با هم چو دشمن کینه دارند

شرف را مثل کالا می فروشند          برادرها برادر را بدوشند

هنوز بابا نمرده سر دماغ است         سر میراث,دعوا داغ داغ است

همه در عالمی دیگر بگردند             عبوس و مسخ و بی احساس و سردند

چنین مردم دگر خیری نبینند           اگر قارون شوند ,باز هم همینند

خلاصه دوستان دانید چه کاریم        همگی بر خر شیطان سواریم

بیا تا راه دیگر پیش گیریم               سراغ از اصل و ذات خویش گیریم

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم                 غرور و کینه را از خود برانیم

بیا تا دست یکدیگر بگیریم              ضمانت نیست تا فردا نمیریم

در کوه خرابات یکی میر نشد           از مردن آدمی زمین سیر نشد

گفتم که به پیری برسم,توبه کنم      بسیار جوان مرد و یکی پیر نشد